Menning

Titillinn fenginn úr fyrirbærafræði í heimspeki

Gunnþóra Gunnarsdóttir skrifar
Brynja með brot úr seríunni Endurtekin tilraun til að nálgast rabarbara á bak við sig.
Brynja með brot úr seríunni Endurtekin tilraun til að nálgast rabarbara á bak við sig. Vísir/Hanna
Sýningin Líkamleiki sem opnuð verður í Gerðarsafni annað kvöld er hugleiðing um líkamann eins og hann birtist í samtímalist, að sögn Brynju Sveinsdóttur sýningarstjóra. Hún tekur á móti blaðamanni og gerir sitt besta til að útskýra það sem fyrir augu ber, enda er það hún sem hefur valið verkin og þau eru eftir nítján listamenn.

„Þetta er stærsta sýningin sem ég hef sett upp og verið sýningarstjóri að svo hún er á ákveðinn hátt frumraun,“ segir Brynja brosandi og upplýsir að hún sé verkefnastjóri safneignar og miðlunar í Gerðarsafni en bakgrunnur hennar sé sýningarstjórn. Það fag hafi hún lært í Stokkhólmi og útskrifast 2014.

Við byrjum á að ganga til vinstri inn í stóra salinn og líta yfir hann. Til hægri á veggnum verða fyrst fyrir ljósmyndaverk eftir Roni Horn og gegnt þeim í salnum sést Sigurður Guðmundsson listamaður á vídeói strjúka með hægum hreyfingum ýmist yfir blómkálshöfuð, sem er á borði fyrir framan hann, eða sitt eigið. Í myndröð á stafninum virðist kjöt í ýmsu formi hafa runnið saman við íslenskt grjót. Sú er eftir Claire Paugam.

Brynja segir titil sýningarinnar, Líkamleiki, fenginn að láni úr fyrirbærafræði, sem er grein innan heimspeki, þar er gerð tilraun til að endurheimta einlæg tengsl mannsins við heiminn. Aðspurð kveðst hún eiga mikið grúsk að baki við að velja verkin sem fallið geti að þemanu og óhætt er að segja að fjölbreytnin sé þar í fyrirrúmi.

Sýningin er hluti af Ljósmyndahátíð Íslands enda er unnið út frá ljósmyndinni sem listmiðli. Samt eru þar líka vídeóverk, skúlptúrar og gjörningar og möguleikar ljósmyndarinnar þandir til að gefa hlutum nýja merkingu og fagurfræðilegt gildi. Vídeóverkin má vissulega líta á sem lifandi ljósmyndir, bendir Brynja á.

Hinum megin brúarinnar komum við að þremur myndum eftir Báru Kristinsdóttur. „Hún myndaði nánasta umhverfi bróður síns, stuttu eftir andlát hans, 2006,“ upplýsir Brynja. Þar er meðal annars mynd af stólaröð sem manneskjurnar vantar í, svo þar er snúið upp á þemað.





Í öðrum enda salarins er röð litríkra verka sem Elín Hansdóttir vann upp úr vídeói og sýnir slæðudansara sem virðist leysast upp í hreyfiorku, manneskjan er horfin inn í hreyfinguna. Haraldur Jónsson á aðra seríu þar nærri sem nefnist Litrof, þar líta ljósmyndir út eins og þrívíðar lágmyndir.

Á vídeói er óbrennd leirbrúða í nuddi, þar er sannarlega unnið með áþreifanleikann. „Þessi hefur pantað heilnudd,“ segir Brynja sposk, „og svo sannarlega fær hún það því smám saman nuddast af líkamanum enda er leirinn mjúkur.“

Einnig stöldrum við við myndaseríu Unu Margrétar Árnadóttur sem nefnist Endurtekin tilraun til að nálgast rabarbara og sýnir manneskju á hlaupum í gróðursælli brekku. Hún hefur stillt myndavélina á tíma og ætlar að komast í rabarbarabreiðu sem er innan seilingar en vélin smellir alltaf af áður en rabarbaranum er náð.

Út við dyr standa tveir pokar vörð á einni myndinni sem tekin er í London. Þeir hafa viss líkamleg form og verða eins og manneskjur á götuhorni. En við Hanna ljósmyndari tefjum Brynju ekki frekar heldur yfirgefum safnið og fetum okkur í bílinn.



Sýningin verður opnuð annað kvöld, föstudag, klukkan 20.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×