Bakþankar

Skútan

Berglind Pétursdóttir skrifar
Um helgina missti einhver skútu á götuna þar sem leið viðkomandi lá eftir Hafnarfjarðarveginum. Það var í fréttunum. Ef þetta er ekki merki um að góðærið sé komið aftur þá veit ég ekki hvað. Fólki er orðið það drull um skúturnar sínar að það nennir ekki einu sinni að festa á þær belti í helgarbíltúrnum. Það má reyndar varla kaupa sér flatskjá, byggja hótel eða missa skútu af kerru þessa dagana án þess að fólk tali um að góðærið sé komið aftur. Það er uppgangur í þjóðfélaginu því við erum að græða svo mikið á vongóðum ferðamönnum sem kaupa norðurljósaferðir.

Þetta góðæristal veitir mér gleðitilfinningu. Ég fíla næs hluti, ég fíla að fólk kaupi skútur og ég vona að mér verði bráðum boðið í partí með einhverjum gullhúðuðum mat sem Elton John ber fram, því hann verður þjónn þarna (svo ógeðslega flott partí). Hrun? Só? Ég fann sko ekki neitt fyrir hruninu síðast. Ég var í Listaháskólanum, átti hvort sem er engan pening og umgekkst bara fátæka listnema í sömu sporum. Svo var geggjað mikið að gera hjá okkur í skapandi greinum eftir þetta ægilega hrun. Hvert var vandamálið? Þess vegna er ég tilbúin í annað hrun, svo lengi sem ég fæ að upplifa eitthvert geggjað góðæri fyrst. Ég ætla að bruna eftir Hafnarfjarðarveginum með hundrað skútur og rústa þeim öllum.

Nú eru eflaust mjög eðlilegar skýringar á því hvernig skútan losnaði. En ég vil ekkert heyra um þær. Þessi skúta er táknræn. Þetta erum við. Við erum á hraðleið eftir Hafnarfjarðarveginum og það er skúta á kerru aftaní sem er geggjuð en við vitum að hún er eitthvað lauslega fest. Fulla ferð.

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu






×